افسانه ی گامغزان - فصل چهار

در این پست نیز هیچ مطالب قابل اهمیتی وجود ندارد ولی محض اطمینان زن خود را بپیچانید.

فصل چاهارم

مقدمه

کُمبوج نام سرزمین سرسبز و آبادی است که در آن گونه های متنوعی از جانوران (سپختاران، لاشخورها، کریم و ...) زندگی میکنند و کمبوجیه نیز از آسمان بر کل آن می شاشد و همه جا را زرد می کند.

نقشه ی کُمبوج

قادر قادری جد بزرگ خانواده قادری هاست. او قبل از تولد پسرش جابر قادری دار فانی را وداع گفت.

خانواده صابری ها کلاً همه شان لاشخورند و علاوه بر این که بال دارند، در زمانهای قدیم رابطه نزدیکی با خانواده قادری ها داشتند و هر گهشنبه به گهشنبه با هم دید و بازدید انجام می دادند. یعنی دفعه ی اول یک بار همدیگر را دیده بودند و بعد از آن باز هم همدیگر را می دیدند، یعنی بازدید می کردند. امروزه آنها مثل قدیم با خانواده قادری ها، رابطه ی گرمی ندارند.

جابر صابری همان لاشخور نارنجی رنگیست که سپخر را به آشیانه ی خود در کوه قاف برد. او علت به وجود آمدن جابر قادری است به این شکل که سالیان سال پیش، در عصر گهبندان، زمانی که کمبوجیه جوان بود و جاهل، جابر صابری به رنگ گهبهی روشن بود و زنش صابره صابری، بی رنگ (transparent) بود. کمبوجیه، قادر قادری را بلعیده بود و پس نمیداد، و جنگی خونین بین کمبوجیه و انواع و اقسام لاشخورهای موجود در کُمبوج در جریان بود. تا اینکه یک شب، خانواده صابری ها مهمانی مجللی ترتیب دادند و کمبوجیه را دعوت کردند و آنقدر به او مشروبات الکلی دادند تا تگر زد و قادر قادری را بالا آورد. قادر قادری هضم شده بود و مایع بود. به همین خاطر مقداری از استفراغهای کمبوجیه را داخل سرنگ کردند و به مقعد جابر صابری تزریق کردند. تا اینکه چند ساعت بعد طی فرآیند های مهندسی معکوس و اینا، چیزی ما بین قادر قادری و جابر صابری از دهان جابر صابری بیرون آمد. بدین ترتیب جابر قادری متولد شد.

کمبوجیه چیز خاصی نیست.

عصر گهشنبه

سپخر تک و تنها داخل آشیانه ی جابر صابری روی تخمایش نشسته بود و مدرن فاکینگ میخواند. (سپخر تخمگذار است)

کمبوجیه پشت کوه غین منتظر ایستاده بود و از جایی که سپخر نشسته بود گوشش دیده می شد.

لاشخور آبی رنگ قارقار کنان به سوی کوه قاف پرواز می کرد و سپخدر از درد خماری به خود میپیچید. لاشخور آبی کمبوجیه ی خشمگین را دید که در آسمان منتظر است به همین خاطر روی زمین نشست. اندکی بعد جابر قادری کریم به دست (پای راست) از راه رسید و مقداری کریم جلوی سپخدر ریخت تا بخورد.

جابر قادری: کوفت کن تخم سگ.
سپخدر: پات درد نکنه پدر. راستی مغزت چی شده؟
جابر قادری: پخادر توی هاون کوبیده. چیزیش نشده فقط کبدم له شده. کبد نداری؟
لاشخور آبی: داشتیم. دادیم سگ خورد. می خوای فعلا جاش چیز دیگه بذار.
جابر قادری: جاش دسگیره سیفون گذاشتم. کوچیکه. لق میزنه.
لاشخور آبی: پس میخواستی ** بزنه؟
سپخدر: هوی.
لاشخور آبی: خودم ریدمش، دلم میخواد فحشش بدم.
جابر قادری: اِ... مگه سر و کون شما هم برعکسه؟ میگفتن جابر صابری منو "بالا" آورده.
لاشخور آبی: نه. سر و کون ما رو یکی کردن.
جابر قادری: امان از این روزگار. فشار زندگیه دیگه.
سپخدر: زندگیت درد میکنه پدر؟
جابر قادری: خفه شو کریمتو کوفت کن!
لاشخور آبی: شنیدم زنت قهوه س.
جابر قادری: اممم... آمم اون... من من م.. .. هوممم...
لاشخور آبی: اگه میدونستم چه چیز به گایی از آب درمیای، میذاشتم جدّت همونجا روی زمین بمونه خشک شه.
کریم: والا به خدا.
جابر قادری: حالا از این حرفا بگذریم...
لاشخور آبی: نه از کدوم حرفا بگذریم؟ ریدی دیگه. بگو ریدی... راحتمون کن.
جابر قادری: نه شما حالا کوتاه بیا.
لاشخور آبی: چوتاه؟
جابر قادری: کو.
سپخدر: کریمم تموم شد. بریم.
لاشخور آبی: الان نمیشه. باید صبر کنیم کمبوجیه بخوابه. خیلی شاکیه. میکندمون.
جابر قادری: ایندفه چه انگولیش کردین؟
لاشخور آبی: سماق ریختیم تو نمکدونش.
جابر قادری: چماق؟
سپخدر: سماق.
لاشخور آبی: حالا تو هی خودتو بنداز وسط.
سپخدر: وسط جا نیست. همینجا دم در خوبه.
لاشخور آبی: توروخدا. زشته. اصلا راه نداره.
سپخدر: یه راه داره ولی آسفالت نیست. به جاش یه میانبر بلدم.
لاشخور آبی: میانبرشو بکن تو چش بابات.
سپخدر: پدر. چشت میشه کجات؟
جابر قادری: چشم راستم که تخم چپمه. چشم چپم هم با مخرج ساده میشه، میمونه یه دسگیره سیفون منهای یک روی پندپیزی که میشه دو، ضربدر اثناعشر میشه 24.
لاشخور آبی: اونقدر سس بگو که برینی تو خودت.
سپخدر: پدر، وقتی ریدی تو خودت، بی زحمت سیفونم بکش.
جابر قادری: سیفونو بکشم، قرنیه م میفته.
لاشخور آبی: با چند؟
جابر قادری: با یازده.
لاشخور آبی: پس ارشد میخونه؟
جابر قادری: نه. قرنیه م مال قرن شونزس. اون موقع زیر پونزه ها رو مینداختن جلو سگ.
لاشخور آبی: زیر سینزه ها رو چیکار میکردن؟
جابر قادری: شوهر میدادن.
لاشخور آبی: قرنیه ت مگه ماده س؟
جابر قادری: نه. نره؟
لاشخور آبی: کجا؟
جابر قادری: پشت کوه غین.
لاشخور آبی: پس باید عمو زنجیر باف رو بشناسه.
جابر قادری: آره. میگن بچه باز بوده.
لاشخور آبی: نه شایعس. خودم هر روز میبینمش. بچه ش بسته س. قفله. کلیدشم گم کرده.
جابر قادری: خب چرا به زور بازش نمیکنه؟
لاشخور آبی: دردش میاد.
جابر قادری: با وازلین امتحان کرده؟
لاشخور آبی: هیچ جوره باز نمیشه. آخه هرز شده. مثل زن خودت.
جابر قادری: زن من مگه چشه؟
لاشخور آبی: چش نیست. اسب چپ حافظ ه.

To be continued…